Το σημερινό μου μήνυμα προέκυψε σαν σκέψη, όταν ένας φίλος μου έστειλε ένα πολύ ενδιαφέρον post, το περιεχόμενο του οποίου με ενθουσίασε και ανυπομονούσα να το μοιραστώ μαζί σας.

Το post αναφερόταν στη Μάργκαρετ Μιντ, μια διάσημη ανθρωπολόγο, που με τις μακροχρόνιες μελέτες της σε διάφορα μέρη σε όλο τον κόσμο, έφερε μια πραγματική επανάσταση στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον άνθρωπο και τις κοινωνίες που δημιουργεί.

Είναι, μάλιστα, δική της μια φράση που ίσως έχεις ακούσει :

Χρειάζεται να διδάξουμε τα παιδιά να σκέφτονται, όχι τι να σκέφτονται.

Ένας φοιτητής, λοιπόν, ρώτησε την Μιντ, ποιο θεωρεί ότι είναι το πρώτο σημάδι κοινωνικού πολιτισμού, περιμένοντας ότι θα του απαντήσει για εργαλεία, πήλινα δοχεία και μυλόπετρες. Εκείνη του απάντησε «ένα σπασμένο και θεραπευμένο μηριαίο οστό».

Ένα τέτοιο τραύμα εκείνη την εποχή ισοδυναμούσε με θάνατο. Ο τραυματισμένος δεν θα μπορούσε να τρέξει, για να αποφύγει τους κινδύνους, να κυνηγήσει για να φάει, να περπατήσει για να βρει νερό.

Στον έκπληκτο φοιτητή της η Μιντ εξήγησε πως αυτό το οστό ήταν η απόδειξη πως κάποιος έμεινε δίπλα στον τραυματισμένο, έδεσε την πληγή του, τον μετέφερε σε μέρος ασφαλές και τον φρόντισε μέχρι να γίνει καλά.

Ναι, στη βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε ο ένας στον άλλον σε περιόδους δύσκολες βρίσκονται οι απαρχές του πολιτισμού μας. Κι όσο κι αν εξελίξαμε ικανότητες και δεξιότητες, όσο κι αν έχουμε προοδεύσει ατομικά και σαν είδος, εκεί σε αυτές τις απαρχές θα βρίσκουμε τη δύναμη να προχωράμε και να συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε.

Αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα θεραπεύει «ένα σπασμένο οστό». Και, ναι, έχουμε την πρόθεση και την υπομονή που χρειάζεται, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον σε αυτόν τον κοινό σκοπό, για να πατήσουμε και πάλι γεροί και δυνατοί στα πόδια μας. Ο καθένας από την πλευρά του, θα κάνουμε τη μικρή ή μεγάλη εκείνη κίνηση που θα βοηθήσει σε αυτή τη θεραπεία.

Και, ναι, ο πολιτισμός μας μπορεί να είναι ασφαλής, όσο μένουμε πιστοί στις αρχές της αλληλοβοήθειας, της συμπόνιας και της ενότητας.

Με άλλη μια φράση της Μιντ θα σε αποχαιρετήσω αυτή τη φορά : «Ακόμη κι ένα μικρό ποσοστό συνειδητών και αφοσιωμένων ανθρώπων μπορεί να αλλάξει την ιστορία του κόσμου, έτσι άλλωστε γινόταν πάντα».

Αν όλοι αποφασίσουμε, συνειδητά, με αγάπη και αφοσίωση, να φροντίσουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας και αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που είναι το σπίτι μας, θα κάνουμε θαύματα !