Ωραία λέξη, αλλά δεν είναι μόνο μια λέξη.

Είναι η επουλωτική αλοιφή στις ρωγμές μιας σχέσης. Γιατί όλες οι σχέσεις έχουν ρωγμές. Είμαστε άνθρωποι και θα κάνουμε λάθη, πράξεις ή παραλείψεις, δεν μπορεί, κάτι θα κάνεις, κάτι θα σου κάνουν, οπότε καλό είναι να ξέρουμε το know how που λέμε και στα χωριά μας.

Έχει προϋποθέσεις η συγγνώμη. Αλλιώς είναι μόνο μια λέξη. Και είναι επικίνδυνη. Γιατί, ως γνωστόν, από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο. Αυτό γίνεται όταν η συγγνώμη είναι μόνο μια λέξη.

Για να έχει αξία η συγγνώμη έχει τρεις, τουλάχιστον, προϋποθέσεις. Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να γίνει ανάληψη ευθύνης συγκεκριμένη. Το ζητώ συγγνώμη για ό,τι σου έχω κάνει δεν λέει τίποτε.

Είναι χειριστικό και δεν αξίζει και πολλά. Ούτε μπορείς να ξέρεις ότι ο μετανιωμένος όντως κατάλαβε τι έχει κάνει και αναλαμβάνει την ευθύνη. Να τον φοβάσαι αυτόν τον Δαναό και τα δώρα του.

Δεύτερη προϋπόθεση, είναι να επιθυμεί (ο Δαναός που λέγαμε) να αποκαταστήσει τη βλάβη που προκάλεσε. Με συγγνώμες τύπου να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι, πάει περίπατο και πάλι το φιλότιμο.

Και τελευταία αφήνω την καλύτερη προϋπόθεση. Με κάποιο τρόπο χρειάζεται να σου διασφαλίσει αυτός που σου ζητάει συγγνώμη ότι δεν θα επαναληφθεί αυτό που έκανε (ή δεν έκανε) στο μέλλον.

Να μπορεί να πείσει – γι' αυτό βάλαμε και την προϋπόθεση νούμερο ένα – πως όχι μόνο κατάλαβε τι έγινε, αλλά κάνει και ό,τι είναι δυνατόν για να μην επαναλάβει τη ρωγμή.

Αλλιώς, κύμβαλο αλαλάζον, ως κοινός κατ’ επανάληψη μοιχός, ο δήθεν μετανιωμένος καταστρώνει ήδη την επόμενη κουτσουκέλα του.

Όταν ακούς συγγνώμες, λοιπόν, να βεβαιώνεσαι πως τις ακούς με όλα τα κομφόρ. Δεν θέλεις χάδια για τα αυτιά και μυθιστορήματα.

Θέλεις αλήθειες και πράξεις και αναλόγως κι εσύ θα πράξεις.