Ζούμε στην εποχή των επιτευγμάτων, της θετικής σκέψης και της ενθάρρυνσης για προσωπικές υπερβάσεις. Τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας άπειρα, σύγχρονα, εξελιγμένα και απίστευτα βοηθητικά. Μπορούμε να είμαστε βαθιά ευγνώμονες για όλα τα δώρα των ανθρωπιστικών επιστημών. Εμπειρία και πειραματισμοί χρόνων μας προσφέρουν τεχνογνωσία, ξεκάθαρα βήματα και σημαντική υποστήριξη στην προσωπική ανάπτυξη, όσο ποτέ άλλοτε.

Η πρόσβαση σε κάθε νέα πληροφορία και η απρόσκοπτη διάδοσή της, μας φέρνουν κυριολεκτικά στη μύτη μας μπροστά, τόση γνώση, έμπνευση και παρότρυνση, που εύκολα μπορούμε να νιώσουμε σαν να είμαστε σε μια μόνιμη αγκαλιά υποστήριξης και φροντίδας. Ενώ κάποτε έπρεπε να προσπαθούμε πολύ, ακόμη και για μια σταγόνα από το γάλα της πολυπόθητης αυτογνωσίας, αναζητώντας κάποιο βιβλίο, συζητήσεις, ένα σεμινάριο πού και πού, τώρα τα πάντα είναι τόσο άφθονα διαθέσιμα, για κάθε προτίμηση, ποσότητα, τρόπο και βαλάντιο, που ο μόνος κόπος που χρειάζεται να κάνουμε είναι να επιλέγουμε κάθε φορά το πιο χρήσιμο για μας.

Υπέροχες αυτές οι εξελίξεις φυσικά. Με μια παράπλευρη απώλεια, όμως.

Μέσα σε όλη αυτήν την αφθονία, έχει δημιουργηθεί και η παράλογη απαίτηση, ότι θα έπρεπε να μπορούμε να αφομοιώσουμε και να πραγματώσουμε σε ανάλογη δράση και όλη αυτήν τη γνώση, με τον ίδιο τρόπο που ρίχνουμε ένα κέρμα σε ένα μηχάνημα και αυτό μας εμφανίζει έναν καφέ. Ένας αυθαίρετος συσχετισμός αίτιου και αιτιατού, μας αφήνει να υποθέσουμε πως έχοντας όλη αυτή τη γνώση και τη φροντίδα, θα μπορούσαμε, ακόμη και θα οφείλαμε (!), να έχουμε και την αντίστοιχη πρόοδο στην προσωπική μας ανάπτυξη.

Σαν τα παιδιά ενός γονιού που απαιτεί καλή πρόοδο μόνο και μόνο επειδή παρέχει στα παιδιά του το ακριβοπληρωμένο σχολείο, ίσως έχουμε πέσει κι εμείς στην παγίδα να απαιτούμε από τον εαυτό μας – που «ξέρει πια τόσα πολλά» - να εξαργυρώσει όλη αυτή τη γνώση σε άμεσες, εύκολες και άκοπες αλλαγές ζωής, μόνο και μόνο επειδή «ξέρει πια τόσα πολλά».

Το έχεις ακούσει αυτό να στο λένε ; Το λες στον εαυτό σου ; Αυτό το «εσύ που ξέρεις τόσα, θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε …». Συμπλήρωσέ το ανάλογα. Εσύ που ξέρεις τόσα δεν θα έπρεπε … να φέρεσαι έτσι, να παίρνεις λάθος αποφάσεις, να μην έχεις προβλέψει αυτό, να μην έχεις όλες τις απαντήσεις κλπ κλπ κλπ.

Σαν να δημιουργείται η απαίτηση αυτό το «ξέρεις πολλά» να σε έχει κάνει μια μορφή υπερανθρώπου, όπου κάθε τι ανθρώπινο αντιμετωπίζεται σαν ιός, ένα κατασκευαστικό λάθος, που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί, που χαλάει την εικόνα, είναι πλήγμα, τρομάζει και αποθαρρύνει, ισοπεδώνει όλα τα τόσα που ξέρεις.

Έλα, συνταξιδιώτη μου, να πούμε μια όμορφη αλήθεια τώρα, όμορφη και ανακουφιστική.

Μπορεί να ξέρεις πολλά. Τι θα πει πολλά δεν ξέρω, μέσα στην αφθονία γνώσης που μας περιβάλλει, αλλά ας πούμε αρκετά. Αυτό σε κάνει γνώστη. Θαυμάσιο αυτό. Ταυτόχρονα, ήσουν, είσαι και θα είσαι άνθρωπος. Κι αυτό σημαίνει πως θα ζεις ανά διαστήματα όλα όσα είναι πολύ πιθανό να ζει ένας άνθρωπος, όση γνώση κι αν αποκτήσει.

Θα φοβάσαι, θα αμφιβάλλεις, θα κάνεις λάθη, θα μπερδεύεσαι, θα διστάζεις, θα δειλιάζεις. Ίσως και να απορείς για αυτά όταν συμβαίνουν, αλλά ας τελειώνεις με την υπεροπτική σου απορία (πώς είναι δυνατόν εγώ !) και θα συνεχίζεις.

Θα συνεχίζεις να είσαι και άνθρωπος και γνώστης. Το ένα δεν καταργεί το άλλο. Μάλιστα, όσο πιο γνώστης, τόσο πιο άνθρωπος. Όσο πιο γνώστης, τόσο μεγαλύτερη η κατανόηση, η συμπαράσταση, η παρηγοριά για κάθε ανθρώπινο, σε σένα και στους άλλους. Τότε μόνο η γνώση θα έχει επιτελέσει το σκοπό της. Θα το καταλάβεις, από την ησυχία μέσα σου, τη μη έκπληξη για τα ανθρώπινά σου.

Καλά μας ταξίδια, στης γνώσης τον ωκεανό.