Περιμένεις πράγματα από τους ανθρώπους γύρω σου και καλά κάνεις.

Έχεις προσδοκίες και επιλέγεις να δέχεσαι συγκεκριμένες συμπεριφορές που (ελπίζω να) ταιριάζουν με αυτά που και εσύ προσφέρεις. Έχεις όρια στο τι μπορείς να δώσεις και να δεχτείς και τα εξηγείς αυτά στους άλλους με έναν σαφή και ξεκάθαρο τρόπο.

Αν το κάνεις αυτό, έχεις γλυτώσει τον εαυτό σου και τους άλλους από πολύ κόπο και χρόνο που θα έδινες σε παρεξηγήσεις και «άλλα λέμε κι άλλα καταλαβαίνουμε». Είναι πιο εύκολες οι σχέσεις όταν είναι ξεκάθαρες.

Οι σχέσεις είναι συμβόλαια. Όσο πιο σαφή και αμοιβαία συμφωνημένα τα συμβόλαια, τόσο περισσότερο μπορούν να στηρίξουν την κοινή μας σύμπλευση, από μια φιλική σχέση μέχρι έναν γάμο, από μια επαγγελματική συνεργασία μέχρι ένα κοινό ταξίδι ή μια έξοδο για φαγητό.

Όλα συμβόλαια είναι, μη σε ξαφνιάζει αυτό. Και τα μεγάλα και τα μικρά. Ακόμη και αυτά που κάνεις αυθόρμητα, χωρίς σκέψη, από συνήθεια ή χωρίς καθόλου να τα αντιλαμβάνεσαι, συμβόλαια είναι. Συμφωνίες.

Και, όπως θα έπρεπε να κάνεις με όποιο συμβόλαιο κι αν υπογράφεις, χρειάζεται η στοιχειώδης προσοχή για να προστατεύσεις, τόσο τον εαυτό σου, όσο και τους άλλους από σένα, ακόμη κι αν ξεκινάς μια συνεννόηση με τις καλύτερες προθέσεις. Η αλήθεια είναι πως, ακριβώς εκεί, στις καλύτερες προθέσεις, γίνονται και οι μεγαλύτερες παρανοήσεις.

Τι χρειάζεται, λοιπόν, να έχουμε υπόψη μας στα συμβόλαια της ζωής ; Μπορώ να βοηθήσω με κάποιες σκέψεις.

Τα συμβόλαια, οι συμφωνίες μας, είναι καλό να διαβάζονται και από τους δύο, πριν υπογραφούν. Αυτονόητο, έτσι δεν είναι ; Κι όμως, προτιμάμε κάποιες φορές να υποθέτουμε πως ο άλλος θέλει ή μπορεί ή προτίθεται να δώσει ή να κάνει τα ίδια όπως και εμείς. Πολλές φορές αυτό είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα και ένας ευσεβής πόθος. Υποθέτουμε πχ πως επειδή έχουμε μια σχέση με κάποιον (φιλική ή συντροφική ή όποια άλλη), αυτός θα θέλει να διασκεδάζει πάντα και μόνο μαζί μας ή ότι θα ακούει πάντα τις συμβουλές μας ή ότι δεν θα φέρνει αντιρρήσεις ή θα είναι πάντα καλά κλπ.

Το ίδιο δεσμευτικό μπορεί, αυθαίρετα πάλι, να είναι το συμβόλαιο και για μας. Θα πρέπει πχ να είμαστε πάντα και αποκλειστικά παρόντες ή θα πρέπει να έχουμε λύσεις για όλα ή θα ανταποκρινόμαστε πάντα στις προσδοκίες του άλλου, ανεξάρτητα από τις δικές μας δυνατότητες και ανάγκες κλπ.

Και δεν ισχυρίζομαι πως αυτά δεν μπορούν να είναι όροι ενός συμβολαίου. Κανείς δεν θα πει σε κανέναν με ποιον τρόπο αποφασίζει και επιθυμεί να συνδέεται με τους άλλους. Χρειάζεται, όμως, αυτό το συμβόλαιο να είναι φανερό και αποδεκτό και από τους δύο. Να κάνω σαφές στον άλλον ότι εγώ έτσι θέλω να συνδέομαι μαζί σου και αν έχουμε ένα «ναι» και από τον άλλον, προχωράμε στην κοινή μας ζωή, με τον τρόπο επαφής και διάδρασης, που από κοινού συμφωνήσαμε ότι θέλουμε.

Αντί να κάνουμε αυτό, κάνουμε πως υπογράφουμε συμβόλαια πιο χαλαρά, κρύβοντας τις πραγματικές μας επιθυμίες ή συμφωνούμε με αυτά που μας ζητούν, μόνο και μόνο για να έχουμε ή να διατηρήσουμε κάποιες σχέσεις. Μπορεί να μην ξέρουμε καν τις πραγματικές μας επιθυμίες, οπότε υπογράφουμε λευκά χαρτιά, δίνουμε γη και ύδωρ για τη χάρη της σύνδεσης και μόνο. Καταλήγουμε τελικά απογοητευμένοι και προδομένοι, ενώ εμείς κάναμε αρχής εξαρχής θολές και ελλιπείς συμφωνίες.

Ξεκάθαρες συμφωνίες, λοιπόν. Συζήτηση με τον εαυτό μας πριν από κάθε συμφωνία. Επιβεβαίωση για το αν έχουμε καταλάβει καλά τι μας ζητά ο άλλος και σεβασμός στις ανάγκες και των δύο πλευρών. Μόνο τότε μπορεί και η καλή μας πρόθεση να εξυπηρετήσει, κάνοντας τις συναλλαγές μας ευέλικτες και εξελισσόμενες, όμως στηριγμένες πάνω σε γερές βάσεις αμοιβαιότητας και ισότιμης αλληλοϋποστήριξης.

Κι ας μη γίνουν κάποιες συμφωνίες αν δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες μας ή εμείς των άλλων. Έτσι κι αλλιώς, αυτές οι συμφωνίες κάποια στιγμή θα χαλάσουν.