Ημερολόγια συστημικών αναπαραστάσεων.

Άλλη μια ιστορία, όπως αυτή προέκυψε κατά τη διάρκεια ενός εργαστηρίου συστημικών αναπαραστάσεων, που μας υπενθυμίζει τη σημασία της αναγνώρισης των απωθημένων δυσάρεστων συναισθημάτων και πώς αυτά μπορούν να μας αποξενώσουν από την ίδια μας τη ζωή και να μας κάνουν να καταφεύγουμε στην πρόσκαιρη χαρά υπερβολών και καταχρήσεων κάθε μορφής.

Η Μαρία φέρει σαν θέμα για διερεύνηση την τάση της για υπερβολική κατανάλωση τροφής, που οδηγεί σε παχυσαρκία. Από την προεργασία του θέματος, γίνεται γρήγορα αντιληπτό πως τη διακατέχει ένας θυμός, που και η ίδια δεν μπορεί να εξηγήσει ικανοποιητικά.

Μαρία : Όταν είμαι θυμωμένη τρώω, ο θυμός με ενεργοποιεί, το φαγητό είναι η μόνη μου χαρά.

Μιλάει για θυμό, αλλά τα μάτια της είναι βαθειά λυπημένα.

Η συντονίστρια προτείνει να εκπροσωπηθούν η Μαρία και η θλίψη της.

Αρχική τοποθέτηση: η εκπρόσωπος της θλίψης στέκεται και κοιτάει την εκπρόσωπο της Μαρίας, αλλά εκείνη κοιτάζει αλλού και ρίχνει μόνο κλεφτές ματιές στη θλίψη.

Εκπρόσωπος της Μαρίας: Δεν έχω κανένα συναίσθημα, καμία σύνδεση. Βλέπω τη θλίψη σαν κάτι που γύρισε από πολέμους και μάχες, είναι μπαρουτοκαπνισμένη, αυτό που γυαλίζει στο γιακά της μου δείχνει πως κάτι σπουδαίο ήταν ή έκανε, αλλά δεν καταλαβαίνω, τι πρέπει να κάνω, δεν ξέρω.

Εκπρόσωπος της θλίψης: Έχω πεθάνει από καιρό. Την ξαπλώνουν κάτω και «κοιμάται».

Η εκπρόσωπος της Μαρίας, ενώ την απασχολεί πολύ αυτό που συμβαίνει, δεν μπορεί να συνδεθεί, δε μπορεί να νιώσει, αρνείται να κοιτάξει την ξαπλωμένη θλίψη.

Σχολιασμός συντονίστριας : Ίσως υπήρξαν απώλειες και πολλή θλίψη στο σύστημα, θλίψη που κανείς στο παρελθόν δεν μπόρεσε να διαχειριστεί.

Η συντονίστρια προτείνει να μπει ένας εκπρόσωπος για τη ζωή της Μαρίας. Στέκεται απέναντί της και την κοιτάει γλυκά και συγκινημένη.

Η συντονίστρια παροτρύνει την εκπρόσωπο της Μαρία να κοιτάξει τη ζωή της.

Εκπρόσωπος της Μαρίας για τη ζωή της: τη ζηλεύω πολύ, εγώ είμαι άδεια, δεν μπορώ , δεν είναι η ώρα να τη δω, χρειάζομαι χρόνο, ασφυκτιώ.

Η συντονίστρια, καλεί την ίδια τη Μαρία να μπει στη θέση της εκπροσώπου της. Η Μαρία βλέποντας την εκπρόσωπο της θλίψης συγκινείται και κλαίει και η συντονίστρια της προτείνει να πει:

Αυτή τη στιγμή πονάω. Μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ πονάω και πεινάω. Κάποιες φορές στη ζωή θα πονάω. Κι όταν πονάω θα πονάω. Κι όταν πεινάω, θα πεινάω.

Όταν πονάω/ θλίβομαι θα μπορώ (τις επιλογές τις έκανε μόνη της η Μαρία):

• Να κλαίω
• Να παίρνω χρόνο και χώρο να μείνω λίγο μόνη μου
• Να ζητάω βοήθεια
• Να ζητάω αγκαλιά

Τώρα η Μαρία μπορεί να κοιτάξει την εκπρόσωπο της Ζωής της και να την αγκαλιάσει. Καταφέρνει να κοιτάξει τη θλίψη, να την αναγνωρίσει και να την τιμήσει, ακόμη κι αν δεν γνωρίζει αυτή τη στιγμή από πού προέρχεται.

Ίσως, στη συνέχεια του αυτογνωσιακού της ταξιδιού, αναζητήσει περισσότερες πληροφορίες για τη θλίψη που είχε απωθηθεί (στη δική της ζωή ή στην οικογενειακή ιστορία). Ξέρει, όμως, τώρα πως η παρηγοριά δεν θα βρεθεί στην αναζήτηση επιφανειακής χαράς. Μπορεί να ξεχωρίσει τον πόνο από την πείνα και δεν διστάζει να κάνει χώρο για όλα της τα συναισθήματα, δυσάρεστα και ευχάριστα.