Blog

Βρίσκομαι σε μια φάση στην καριέρα μου που τα πράγματα πάνε καλά για μένα. Οι συνεδρίες μου είναι κλεισμένες για αρκετό καιρό μετά και τα σεμινάριά μου γεμίζουν σχεδόν αμέσως μόλις ανακοινωθούν. Υπέροχο είναι αυτό, δεν συμφωνείς ;

Όμως, δεν ήταν πάντα έτσι.

Αναπολούσα το ξεκίνημά μου σήμερα και θεώρησα πως θα ήταν σημαντικό να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που περιγράφω την επαγγελματική μου κατάσταση και όχι φυσικά για να παινευτώ ή να συγκριθώ με κάποιον.

Ημερολόγια συστημικών αναπαραστάσεων.

Μου είπες μπαμπά μου ότι είμαι δυνατός, πως με εμπιστεύεσαι, πως με θαυμάζεις, πως τίποτε δεν θα με σταματήσει στη ζωή, μπορώ να έχω ό,τι θέλω, θα είσαι πάντα δίπλα μου και θα με καμαρώνεις.

Τα είπες όλα αυτά και τα εννοούσες. Εγώ, όμως, δεν άκουγα αυτά. Άκουγα άλλες εντολές κι αυτές ακολουθούσα.

Γνώρισα τα βουνά και την ομορφιά τους περίπου στα είκοσι πέντε μου. Όπως είναι τα βουνά πραγματικά, όχι απλά πώς φαίνονται από μακριά ή πώς δείχνουν στο χάρτη. Ενθουσιάστηκα. Τα χρώματα, οι αποχρώσεις, οι μυρωδιές, τα σχήματα, ώρες να περπατάς και να κοιτάς και στο τοπίο να μην τελειώνουν οι εναλλαγές. Τα αγάπησα αμέσως. Απορούσα πώς μου φαίνονταν τόσο βαρετά πριν. Μέχρι τότε, η θάλασσα είχε την πρωτοκαθεδρία στην εξοχή της καρδιάς μου. Έτσι είναι όμως ο έρωτας, έρχεται και αλλάζει τα πάντα.

Καθώς ξεφύλλιζα τις σημειώσεις μου για το σεμινάριο Έρωτας, η Τέχνη να Σχετίζεσαι, έπεσα πάνω σε έναν από τους πολλούς μύθους γύρω από τον έρωτα και τις συντροφικές σχέσεις και σκέφτηκα να τον μοιραστώ μαζί σου.

Συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μύθο πριν αρκετά χρόνια, όταν δημιουργούσα το σεμινάριο για το Εσωτερικό Παιδί. Ξέρεις, φυσικά, πως εκείνα τα τρυφερά μας χρόνια διαμορφώνονται κατά πολύ οι συμπεριφορές που θα υιοθετήσουμε αργότερα στη ζωή μας.

-Γεια σου

-Γεια σου

-Είμαι ήδη πληγωμένη και γεμάτη θυμό. Δεν το βλέπεις, δεν το δείχνω. Δεν το κρύβω, απλά ούτε κι εγώ το αντιλαμβάνομαι. Έχω ζήσει τη στέρηση και τη μοναξιά. Κι αυτό ζει κάπου βαθιά μέσα μου. Στην άκρη της μνήμης μου. Μπορεί να το θυμάμαι πού και που. Μετά το αγνοώ, έτσι κι αλλιώς, τι να το κάνω. Δεν το χρειάζομαι. Κανέναν δεν χρειάζομαι.

Περιμένεις πράγματα από τους ανθρώπους γύρω σου και καλά κάνεις.

Έχεις προσδοκίες και επιλέγεις να δέχεσαι συγκεκριμένες συμπεριφορές που (ελπίζω να) ταιριάζουν με αυτά που και εσύ προσφέρεις. Έχεις όρια στο τι μπορείς να δώσεις και να δεχτείς και τα εξηγείς αυτά στους άλλους με έναν σαφή και ξεκάθαρο τρόπο.

Ζούμε στην εποχή των επιτευγμάτων, της θετικής σκέψης και της ενθάρρυνσης για προσωπικές υπερβάσεις. Τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας άπειρα, σύγχρονα, εξελιγμένα και απίστευτα βοηθητικά. Μπορούμε να είμαστε βαθιά ευγνώμονες για όλα τα δώρα των ανθρωπιστικών επιστημών. Εμπειρία και πειραματισμοί χρόνων μας προσφέρουν τεχνογνωσία, ξεκάθαρα βήματα και σημαντική υποστήριξη στην προσωπική ανάπτυξη, όσο ποτέ άλλοτε.

Ωραία λέξη, αλλά δεν είναι μόνο μια λέξη.

Είναι η επουλωτική αλοιφή στις ρωγμές μιας σχέσης. Γιατί όλες οι σχέσεις έχουν ρωγμές. Είμαστε άνθρωποι και θα κάνουμε λάθη, πράξεις ή παραλείψεις, δεν μπορεί, κάτι θα κάνεις, κάτι θα σου κάνουν, οπότε καλό είναι να ξέρουμε το know how που λέμε και στα χωριά μας.

Έχει προϋποθέσεις η συγγνώμη. Αλλιώς είναι μόνο μια λέξη. Και είναι επικίνδυνη. Γιατί, ως γνωστόν, από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο. Αυτό γίνεται όταν η συγγνώμη είναι μόνο μια λέξη.

Ο μπαμπάς μου ήταν ήρεμος άνθρωπος.

Δεν τον είδα να μαλώνει ποτέ, ούτε να φωνάζει, κάτι μούτρα έκανε όταν στράβωνε με κάποιον ή με κάτι, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Ήταν ο άνθρωπος του δε βαριέσαι, ανεκτικός, συγχωρητικός, με χιούμορ και καθημερινή διάθεση για καλαμπούρια και πλάκες.

Αν γινόταν κάποια ζημιά στο σπίτι έλεγε «δεν πειράζει, και τι θα γίνει αυτός που το φτιάχνει αυτό, κλέφτης ή χωροφύλακας ;». Τώρα, από ποιον ακριβώς συλλογισμό έβγαινε η συγκατοίκηση του κλέφτη και του χωροφύλακα στην ίδια φράση δεν κατάλαβα ποτέ, ούτε και το αναλύσαμε άλλωστε, αλλά τέλος πάντων οι ζημιές ή οι απώλειες αντιμετωπίζονταν σχεδόν σαν καλό νέο, σαν να δίνουν λόγο ύπαρξης σε πλειάδα επαγγελμάτων (πάντως όχι του κλέφτη και του χωροφύλακα).

Ακόμη κι αν είσαι από αυτούς που κρατούν τις καλοκαιρινές διακοπές τους για το τέλος του καλοκαιριού (όπως εγώ) θα έχεις πια επιστρέψει.

Το ξέρεις πως στην τελευταία μέρα των διακοπών σου κρύβεται το καλύτερο τεστ που μπορείς να κάνεις για να δεις πώς πάει η ζωή σου ; Τη στιγμή ακριβώς που αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως ήρθε η ώρα να επιστρέψεις στην καθημερινότητά σου. Το συναίσθημα που δημιουργείται μέσα σου εκείνη τη στιγμή είναι ο δείκτης της ευζωίας σου, μια διεισδυτική ματιά στο σχέδιο της ζωής σου και στο μέχρι τώρα αποτέλεσμά του.

Έφτασε κι αυτή η στιγμή του χρόνου, που το φθινόπωρο παίρνει τη σκυτάλη από το καλοκαίρι, έτοιμο κι αυτό να μας συνοδεύσει στο ταξίδι της ζωής.

Μου αρέσει τόσο πολύ το φθινόπωρο.

Όχι περισσότερο, ούτε λιγότερο από τις άλλες εποχές. Αν με έβαζες να διαλέξω εποχή, θα σκεφτόμουν χίλια χρόνια. Όλες τις αγαπάω. Κάθε μια με τα δικά της χρώματα, τα αρώματα, τα φαγητά, τα διαφορετικά ρούχα, τις ξεχωριστές δραστηριότητες, τις γιορτές.

Τράβηξα τη φωτογραφία αυτή στη Λίμνη στην Εύβοια, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η φωτιά, σε ένα όμορφο ταβερνάκι όπου έφαγα το μεσημέρι ακούγοντας τζαζ (!), με την παλιά ζυγαριά να μου ψιθυρίζει Γκιμπράν :

"Όταν ο θησαυροφύλακας σας χρησιμοποιεί για να ζυγίσει το χρυσάφι και τ’ ασήμι του, αναγκαστικά θ’ ανέβει ή θα κατέβει η χαρά σας ή η λύπη σας."