Blog

Βρέθηκα στην παλιά μου γειτονιά πριν λίγες μέρες. Τη γειτονιά που ήταν το πατρικό μου, εκεί γεννήθηκε ο μπαμπάς μου, εκεί γεννήθηκα εγώ και τα παιδιά μου και εκεί ζούσα μέχρι σχετικά πρόσφατα.

Τι κάνεις ; Όλο και καλύτερα !

Δεν φαντάζεσαι πόσο με μπερδεύει αυτή η απάντηση όταν την ακούω. Τι σημαίνει αλήθεια; Με αγχώνεις λίγο. Δεν ήσουν καλά και είσαι όλο και καλύτερα; Εντάξει, αν ήσουν ή είσαι άρρωστος, αν πενθείς, αν κάτι δεν πήγαινε καλά, αν έχεις κάποια δυσκολία, το καταλαβαίνω. Μου περιγράφεις την πρόοδό σου. Χαίρομαι για σένα και συνεύχομαι με την καρδιά μου – μακάρι να είσαι όλο και καλύτερα !

Λες ψέματα; Ρητορική η ερώτηση. Λες. Το χρήσιμο ερώτημα είναι - αντιλαμβάνεσαι πάντα τα ψέματα που λες; Θα συνεχίσω την Γιάννης κερνάει, Γιάννη πίνει τακτική μου και θα τολμήσω να προλάβω και πάλι την απάντησή σου. Όχι, δεν αντιλαμβάνεσαι πάντα τα ψέματα που λες. Εσύ, εγώ, όλοι μας.

«Καβάλα τρώνε το ψωμί, καβάλα πολεμάνε, καβάλα πάν' στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε»

Αυτά λέει το τραγούδι για τα παλληκάρια του Κολοκοτρώνη. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό ; Ήταν δοσμένοι ολοκληρωτικά και απόλυτα στο σκοπό τους. Δεν ήταν part time αγωνιστές, δεν ήταν ο αγώνας τους κάτι που έκαναν στα ανάμεσα της ζωής, αν είχαν χρόνο, αν είχαν διάθεση, αν ξύπνησαν απ’ τη σωστή πλευρά, αν είδαν καλό όνειρο.

Ξέρεις πώς λέγεται αυτό ; Πάθος το λένε.

Είμαι ένας καλός ή ένας κακός άνθρωπος ; Ερώτηση κι αυτή ...

Εγώ την κάνω συχνά στον εαυτό μου. Πραγματική απορία. Όχι για να πω ένα μπράβο και να με θαυμάσω, ούτε για να βρω τα λάθη μου και να με μαλώσω. Έχω κάνει ειρήνη με όλα όσα αγαπώ στον εαυτό μου, αλλά και όλα όσα δεν θα’ θελα να είχα.

«Τι ωραία που περνούσαμε τότε !»

Το λέμε, το ακούμε, αναπολούμε και χαιρόμαστε με τις ωραίες αναμνήσεις μας. Είναι σπουδαίο να κρατάμε τις όμορφες στιγμές, να ξαναζούμε τις χαρές μας πάλι και πάλι. Και με μια εξιδανίκευση καμιά φορά, ας το ομολογήσουμε. Παρουσιάζουμε τις εμπειρίες μας σαν μικρούς παραδείσους.

«Να κάνεις ένα παιδί, να σε βασανίσει όπως εσύ εμένα, να καταλάβεις τι κάνεις !»

Κλασική ατάκα της μάνας μου. Η οποία με λάτρευε, με θαύμαζε και μου είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη. Αλλά δεν με άντεχε ώρες ώρες. Είχε τους λόγους της, δε λέω, αλλά εμένα δεν μου άρεσε καθόλου όταν το έλεγε αυτό. Δεν καταλάβαινα καν γιατί τη βασανίζω, αλλά κι αυτό το ότι μου ευχόταν να πάθω τα ίδια, σαν κατάρα το άκουγα.

‘Ημουν τυχερή σαν μαθήτρια στο δημοτικό. Τυχερή εννοώ τα έπαιρνα τα γράμματα. Εκείνη την εποχή ήταν θέμα τύχης να τα πας καλά. Αν το μυαλό σου, βοηθούσε να καταλαβαίνεις κάποια πράγματα, με τον πολύ συγκεκριμένο και αυστηρό τρόπο που ήταν διαθέσιμα, επιβίωνες στη σχολική αρένα και γλύτωνες τόνους βασάνων, τόσο στο σχολείο, όσο και στο σπίτι.

Το άκουγα (και το ακούω) συχνά αυτό. Και είναι αλήθεια. Πάντα ονειρευόμουν.

Μου έρχονται κάτι ιδέες ξαφνικά και δεν το’ χω και πολύ να αρχίζω να φτιάχνω ιστορίες. Από το τίποτε, εγώ φτιάχνω ιστορίες. Καθόλου δεν σκέφτομαι αν γίνεται κάτι ή δεν γίνεται, αν είναι πιθανό ή απίθανο. Μες το δικό μου το μυαλό έχει παιχτεί ολόκληρο έργο και μόνο από έναν τίτλο.

Χωλλ. Ένα δωμάτιο που, όπου υπάρχει ακόμη, δεν είναι ακριβώς δωμάτιο, είναι προθάλαμος, πέρασμα, ένα «προσεχώς» του σπιτιού. Κυριάρχησε στα διαμερίσματα των δεκαετιών της τρελής ανοικοδόμισης και εξυπηρέτησε τους ενοίκους, που έμεναν για λίγο σε αυτό, είτε μπαίνοντας είτε βγαίνοντας από το σπίτι. Ένας χώρος προετοιμασίας. Βγάλε ζακέτα, άσε τσάντα, ακούμπα κλειδιά, βάλε ζακέτα, πάρε τσάντα, μην ξεχάσεις τα κλειδιά. Και πάλι από την αρχή. Σε υποδεχόταν, σε αποχαιρετούσε. Και μετά σιωπή.

Θέλω να σου γνωρίσω μια ξεχασμένη κόρη.

Το όνομά της είναι Αίγλη και είναι κόρη του Ασκληπιού, μαζί με την Υγεία, την προσωποποίηση της καλής υγείας ψυχής και σώματος, την Πανάκεια, τη θεά που θεραπεύει κάθε νόσο και την Ακεσώ, τη θεά της διαδικασίας της επούλωσης. Κι αυτή η τελευταία επίσης είναι ελάχιστα γνωστή, αλλά ας γνωρίσουμε σιγα σιγά την οικογένεια.

Η Αίγλη, λοιπόν, εκπροσωπεί το ακτινοβόλημα, τη λάμψη, τη λαμπρότητα και, κατ’ επέκταση, την καλή φήμη, τη μεγαλοπρεπή και άξια θαυμασμού δημοσιότητα.

Ακούω συχνά, εδώ και μήνες, για έναν κίνδυνο που μας απειλεί.

Όσο πιο πολύ το λέμε, τόσο περισσότερο αρχίζει να γίνεται μια πραγματικότητα για αρκετούς.

Έτσι να ξέρεις ξεκινάνε οι μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις μας. Έρχονται σιγά σιγά και τρυπώνουν στο μυαλό μας. Κάθονται αθόρυβα σε μια γωνιά του νου μας, με το ύφος του αθώου και περιμένουν μέχρι να δυναμώσουν. Κι έρχεται μια στιγμή που έχουν καταλάβει αρκετό κομμάτι της νοερής μας πραγματικότητας, τόσο όσο χρειάζεται για να αρχίσουν να προβάλλονται και σαν αυτό που βιώνουμε σαν πραγματικότητα. Ξεκινάμε τότε να πιστεύουμε κάτι, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, απλά έχουμε αυτήν την αίσθηση ότι έτσι είναι τα πράγματα.