Μια φράση που έχει αγαπηθεί όσο λίγες είναι αυτή που λέει πως το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να κάνει τις επιθυμίες σου πραγματικότητα.
Αν είσαι από αυτούς που το πιστεύουν, θα σε απογοητεύσω, οπότε προχωράς την ανάγνωση με δική σου ευθύνη.
Είναι, βέβαια, μια όμορφη σκέψη. Ποιος δεν θα ήθελε να είχε έναν τέτοιο φροντιστή ! Το παιδικό μας όνειρο πραγματικότητα σε μια μόνη φράση. Εκείνος ο γονιός που ό,τι θέλουμε, αν βέβαια, όπως υπονοεί η παραπάνω φράση, το θέλουμε αρκετά, θα το εμφανίζει μπροστά μας, χωρίς να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να το θέλουμε.
Αν, βέβαια, το είπαμε αυτό, το θέλουμε πολύ.
Μια σκέψη τόσο ανακουφιστική και τόσο ύπουλη ταυτόχρονα. Γιατί, αν, τελικά, δεν γίνεται αυτό που θες - ναι εκείνο που το ήθελες πολύ και το σύμπαν θα το έκανε πραγματικότητα - αρχίζουν να βγαίνουν τα μαχαίρια.
Και μπορεί να στρέφεις την απογοήτευσή σου στο σύμπαν, αλλά πώς να τα βάλεις με κάτι άπιαστο και απροσδιόριστο και, κακά τα ψέματα, θέλεις να κρατάς και μια πισινή για επόμενα αιτήματα, δεν θες να το θυμώσεις.
Το μαχαίρι όμως όταν βγει κάπου θέλει να μπει και τότε εύκολα μπορεί να το στρέφεις εναντίον σου, είσαι το πιο βολικό και ανυποψίαστό σου θύμα. Εγώ φταίω που δεν το ήθελα αρκετά, που δεν το ζήτησα καθαρά, δεν μου αξίζει, δεν το δικαιούμαι, ποτέ δεν θα το έχω …. Και οι μαχαιριές διαδέχονται η μία την άλλη.
Γλύφεις τις πληγές σου για λίγο ή πολύ και μετά παίρνεις πάλι τα πάνω σου και, αν είσαι οπαδός του αμπρακατάμπρα της συμπαντικής συνωμοσίας, αρχίζεις πάλι να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι και να προσμένεις το μαμαδίστικό σου σύμπαν να σου φέρει τη σουπίτσα της παρηγοριάς και ένα σάκο με παιχνίδια, για να παίζεις, να ξεχνάς τη στέρηση και τη μοναξιά σου.
Και μένεις εκεί να περιμένεις ένα θαύμα. Ίσως τώρα σκέφτεσαι πως είμαι μάλλον κυνική και δεν πιστεύω στα θαύματα. Κι όμως, όχι.
Πιστεύω στα θαύματα και πιστεύω πολύ.
Πιστεύω στο θαύμα της αυτογνωσίας, της προσωπικής εξέλιξης και της δημιουργίας, σαν στάση ζωής.
Πιστεύω στο θαύμα της απογοήτευσης και της απόγνωσης, που συνοδεύει την παραίτηση από τη σκέψη ότι κάτι άλλο, κάτι μαγικό, μπορεί να μας σώσει, να μας φροντίσει, να μας αναπτύξει.
Πιστεύω στο θαύμα της προσωπικής ευθύνης, της αποδοχής του εαυτού και του ορίζοντα που ανοίγεται όταν ανοίξουν τα παράθυρα του νου και της καρδιάς.
Πιστεύω στο θαύμα της ελευθερίας που φέρνει το σπάσιμο της αλυσίδας παρελθοντικών βαρών και περιοριστικών πεποιθήσεων.
Είδες ; πιστεύω σε πολλά θαύματα !!!
Το μόνο που δεν πιστεύω είναι ότι το σύμπαν έχει κάποια έγνοια να συνωμοτήσει υπέρ ή κατά μου. Δεν θέλω μια σχέση παιδιού – γονιού με κανένα σύμπαν.
Αντιλαμβάνομαι το σύμπαν σαν το σύνολο όσων υπάρχουν, ορατών και αοράτων, μέρος του οποίου, φυσικά, είμαι και εγώ. Είμαι ένα αναπόσπαστο, μοναδικό κομμάτι του συμπαντικού παζλ, πολύτιμο όσο και η συνολική εικόνα, είμαι μέρος του κόσμου, μέρος του κόσμου μου και η οπτική μου, άρα και η εμπειρία μου, διαφοροποιείται ανάλογα με τη θέση και τη στάση μου, μέσα σε αυτό ή ως προς αυτό.
Το σύμπαν κάνει τη δουλειά του, που είναι να υπάρχει, να προβάλλεται, να αναδημιουργείται συνεχώς, να παραμένει ακριβώς το ίδιο ή να αλλάζει, ανάλογα με τη συνειδητή ή υποσυνείδητη επιλογή της θέασής μου.
Κι εγώ κάνω τη δική μου δουλειά, που είναι να μαθαίνω, να αποδέχομαι, να εξελίσσω, να δρω, να λαμβάνω, να προσφέρω, να αγαπώ, να χωράω τον πόνο που μου αναλογεί και να ευημερώ.
Καταπληκτική αίσθηση δύναμης, τη νιώθεις ;
Το σύμπαν και εγώ σε μια σχέση συνύπαρξης, συνέργειας και συνδημιουργίας.
Και εκεί, στον χώρο και τον χρόνο αυτής της σχέσης, ο δρόμος για τα θαύματα, είναι ανοικτός.
Θες να γνωρίσεις την μέθοδο της Τέχνης του Ζην ; Εδώ μπορείς να κατεβάσεις την δωρεάν εκπαίδευση.
Για οποιαδήποτε θέμα, μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου εδώ.