Απίστευτο εργαλείο αυτός ο νους, έτσι ; Ακούραστος, δημιουργικός, ευφάνταστος. Και πόσες φορές όμως μας φαίνεται επαναλαμβανόμενος, κουραστικός, εκνευριστικός. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ο νους όλα αυτά, είναι οι σκέψεις που παράγει. 

Κάνω χιλιάδες σκέψεις την ημέρα. Όλοι μας αυτό κάνουμε. 

Σκέψεις, απόψεις, συμπεράσματα, επιλογές, μια συνεχής ανάγνωση και ερμηνεία της εμπειρίας της ζωής, που οδηγεί σε δημιουργία νέας εμπειρίας και στην αναπόφευκτη εκ νέου ερμηνείας της. Ένας αδιάκοπος κύκλος, ένα πέρα δώθε σκέψεων, πολλών περισσότερων τελικά από την ίδια την εμπειρία. 

Αν ο νους ήταν σταθμός τρένου, το περισσότερο διάστημα δεν θα ήταν σε ένα γραφικό και ήσυχο σημείο, σε ένα από αυτά τα μέρη που επιλεκτικά τα επισκέπτονται ψαγμένοι ταξιδιώτες για να απολαύσουν την ήρεμη ομορφιά του.

Θα ήταν κάτι σαν τον σταθμό του Μονάχου. Πολύβουος και θορυβώδης, γεμάτος ετερόκλητους ταξιδιώτες, που μοιράζονται ένα μέρος που προσπαθεί να τους χωρέσει όλους. Ταξιδιώτες συνειδητούς και αποφασισμένους, άλλους μπερδεμένους και διστακτικούς, ανθρώπους που θέλουν να είναι εκεί, άλλους που αναγκάστηκαν. Χαρούμενοι ή λυπημένοι, γελαστοί ή φοβισμένοι. Προχωρούν βιαστικοί και σπάνια κοιτούν ο ένας τον άλλον. Σπάνια κοιτούν τον ίδιο τον σταθμό. 

Μόνο αν πάγωνε για λίγο ο χρόνος, αν μπορούσε να σταματήσει η κίνηση για λίγο, θα μπορούσε κανείς, αν ήθελε, να παρατηρήσει τον ίδιο τον σταθμό. Το μεγαλείο του, την αρχιτεκτονική του, το μέγεθος και τη λειτουργικότητά του. Εκεί, στην ησυχία, θα έβλεπε κανείς τις λεπτομέρειες και τις κρυφές γωνιές του. 

Κι εκεί, σ’ αυτήν την ησυχία, θα μπορούσε κάθε επισκέπτης να ένιωθε ξεχωριστός, να αναλογιζόταν γιατί βρίσκεται εκεί και πού πραγματικά θέλει να πάει. Και ένας σταθμάρχης ικανός και καλός γνώστης της δουλειάς, θα όριζε πόσες γραμμές θα λειτουργήσουν, πόσοι επιβάτες θα προχωρήσουν, πόσοι θα περιμένουν με υπομονή, πόσοι θα φύγουν. 

Είναι σταθμός ο νους κι οι σκέψεις ταξιδιώτες.

Κι εμείς, σταθμάρχης σε όλα αυτά. Ας μην ξεχνάμε αυτήν τη δύναμή μας. 

Μπορούμε να θαυμάσουμε τον υπέροχο νου μας και να τον εκπαιδεύσουμε να μας υπηρετήσει. Μπορούμε να επιλέξουμε τις σκέψεις μας, το ρυθμό τους, την κίνησή τους, την έντασή τους, τον τόπο προέλευσης και τον προορισμό τους, σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο νομίζουμε. 

Μόνο ο εσωτερικός μας σταθμάρχης μπορεί να βάλει με αγάπη μια τάξη στον δικό μας «σταθμό του Μονάχου». Για να κάνουμε το ταξίδι της ζωής πιο όμορφο, πιο αναπαυτικό και πιο απολαυστικό. Με την απαραίτητη δημιουργική κίνηση, με τη θαυμαστή ξεκούραστη ακινησία.