Μόλις επέστρεψα από ένα ακόμη retreat μου, όπου τριάντα περίπου άνθρωποι μοιραστήκαμε τρεις ημέρες αυτογνωσίας, χαράς, συγκίνησης και γεμίσαμε τις μπαταρίες μας για πολύ πολύ καιρό.

Άνθρωποι που άλλοι γνώριζαν κάποιους και άλλοι δεν γνώριζαν κανέναν. Άνθρωποι που ήταν ξένοι μεταξύ τους, μέχρι την ημέρα της συνάντησής μας. Φεύγοντας, όλοι ένιωθαν μια μεγάλη σύνδεση μεταξύ τους.

Τόσα χρόνια, δεν με ξαφνιάζει πια, αλλά εξακολουθώ να νιώθω το ίδιο δέος, κάνω την ίδια υπόκλιση σ’ αυτήν την ένωση που κάνουν οι καρδιές, όταν πλησιάζονται με τον δικό τους τρόπο.

Όταν ο άλλος άνθρωπος απέναντί μας δεν έχει μια συγκεκριμένη μορφή, ηλικία, οικονομικό ή μορφωτικό επίπεδο ή ό,τι άλλη προϋπόθεση βάζουμε στις καθημερινές μας επιλογές και επαφές. Βλέπουμε μόνο μια καρδιά και μια πρόθεση και έναν κοινό σκοπό : να δούμε την αλήθεια ο ένας του άλλου, να την αποδεχτούμε και να δώσουμε την κατάλληλη υποστήριξη, ώστε ο καθένας να βαδίσει στη διαδρομή του, νιώθοντας ότι είναι κατανοητός, αποδεκτός και, σίγουρα, όχι μόνος.

Τι άλλο θέλουμε για να επιτρέψουμε να έρθουμε κοντά ο ένας με τον άλλον; Ασφάλεια και Αξία.

«Μπορείς να είσαι ασφαλής μαζί μου κι εγώ θα ήθελα να ήμουν ασφαλής μαζί σου. Σε βλέπω ακριβώς όπως είσαι, όχι όπως θα ήθελα να είσαι, ούτε όπως τα φίλτρα μου σε κάνουν να φαίνεσαι. Έτσι θέλω να με δεις κι εσύ.»

Αυτό είναι το μόνο πέρασμα από τον άγνωστο στον γνωστό, στον φίλο, στον οικείο. Ποιος είναι ο ξένος τελικά ; Ίσως αυτός που δεν είδαμε ποτέ αληθινά, με καρδιά γενναία και ανοικτή, με καλή πρόθεση και απόφαση αλήθειας και σύνδεσης.

Δεν θα ισχύει αυτό για όλους όσους γνωρίσουμε στη ζωή μας, αλλά σίγουρα μπορούμε να δώσουμε πολλές περισσότερες ευκαιρίες από όσες συνήθως δίνουμε.

Ας το κάνουμε.

Ας μη χάσουμε τόσους φίλους που κρύβονται σε «ξένους».