Τράβηξα τη φωτογραφία αυτή στη Λίμνη στην Εύβοια, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η φωτιά, σε ένα όμορφο ταβερνάκι όπου έφαγα το μεσημέρι ακούγοντας τζαζ (!), με την παλιά ζυγαριά να μου ψιθυρίζει Γκιμπράν :

"Όταν ο θησαυροφύλακας σας χρησιμοποιεί για να ζυγίσει το χρυσάφι και τ’ ασήμι του, αναγκαστικά θ’ ανέβει ή θα κατέβει η χαρά σας ή η λύπη σας."

Πόσο προφητικό. Έφυγα, αφήνοντας πίσω μου έναν παράδεισο. Δεν συναντήθηκα με τη συμφορά που έζησαν τόσοι άλλοι.

Ίσως, θα μου πεις, καθένας με την τύχη του.

Φοβήθηκα; Ναι, όταν εγκλωβίστηκα για λίγο στην εθνική οδό, με τη φωτιά στην Αττική να έχει αρχίσει να γίνεται απειλητική από δεξιά μας.

Καμία σχέση με αυτούς που είχαν αρχίσει να ζουν τον εφιάλτη.

Ίσως, τολμήσεις πάλι να μου πεις, καθένας με την τύχη του.

Θύμωσα; Δεν πρόλαβα. Είναι πολυτέλεια ο θυμός τέτοιες στιγμές. Τον αφήνουμε για εκείνους που βρίσκονται μέσα στον κυκλώνα και τον χρειάζονται για να επιβιώσουν, για να μην τους ακινητοποιήσει η αβάσταχτη λύπη της άδικης καταστροφής.

Για εμάς τους "τυχερούς" μια φράση πιάνει όλη τη σκέψη : πώς μπορώ να βοηθήσω;

Συγκεντρώσεις τροφίμων, αποστολές, δωρεές, διασώσεις και φιλοξενίες ζώων, διασφάλιση μελλοντικών αναδασώσεων, ατέλειωτη η λίστα, ο εθελοντισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Αν νιώθεις απογοήτευση και εγκλωβισμό κι αν δεν ανήκεις βέβαια στους άμεσα πληγέντες, αυτό είναι ένα φάρμακο. Είναι για μένα. Άσε την προσοχή σου, την ενέργεια, τη δράση σου να ενωθούν με άλλους, ανθρώπους ή φορείς, που δρουν για το καλό και ακολούθησέ τους. Βάλε τη δική σου πινελιά στο γκρίζο αυτού του κόσμου.

Όταν "περάσει"όλο αυτό, μπορεί και να θυμώσω. Αλλά και πάλι κάτι θα τον κάνω τον θυμό αυτό. Δεν θα τον αφήσω να με κάψει, αυτό θα ήταν δική μου αμέλεια κι αναλγησία.

Πάει καιρός που έμαθα να μην παρηγορώ τη θλίψη μου με το θυμό μου.

Δεν ξέρω τι θα τον κάνω. Ίσως τον κάνω ψήφο, ίσως τον κάνω τρόπους να ζητήσω περισσότερα, ίσως τον κάνω δράσεις, μέχρι να γίνει ξεκάθαρο για όλους μας ότι από την κακοποίηση της φύσης μέχρι την κακοποίηση του ανθρώπου, είναι ένα δεν βαριέσαι δρόμος. Δεν ξέρω.

Τα μικρά μας βήματα είναι μεγάλα. Γιατί "ο δρόμος για το φως είναι μακρύς" και θέλει δύναμη, υπομονή κι επιμονή.

Και κανέναν, μα κανέναν - άνθρωπο, ζώο, δέντρο, θάλασσα, αέρα, ποταμό - δεν πρέπει να τον αφήσουμε στην τύχη του.