Ημερολόγια συστημικών αναπαραστάσεων.

Μου είπες μπαμπά μου ότι είμαι δυνατός, πως με εμπιστεύεσαι, πως με θαυμάζεις, πως τίποτε δεν θα με σταματήσει στη ζωή, μπορώ να έχω ό,τι θέλω, θα είσαι πάντα δίπλα μου και θα με καμαρώνεις.

Τα είπες όλα αυτά και τα εννοούσες. Εγώ, όμως, δεν άκουγα αυτά. Άκουγα άλλες εντολές κι αυτές ακολουθούσα.

Άκουγα πως δεν ξέρω τι θέλω, πως δεν μπορώ να θέλω, πως είναι όλα μάταια, δεν θα αναγνωριστώ, δεν θα πετύχω, να είμαι κι ευχαριστημένος με τα λίγα.

Δεν τα έλεγες σε μένα αυτά, όχι, ποτέ.

Τα έλεγες στον εαυτό σου, όμως. Τα πίστευες αυτά για σένα. Κι αυτά άκουγα εγώ. Αυτές τις μυστικές τις οδηγίες άκουγα, με όλες της ψυχής μου τις κεραίες. Γιατί εγώ ήθελα να είμαι σαν εσένα. Εσένα αγάπησα και ασυνείδητα ακολουθούσα.

Κι όταν μου είπες πως σε απογοήτευσα, πάλι σε πίστεψα. Και τότε νόμιζα πως φταίω εγώ που δεν τα καταφέρνω. Και δεν κατάλαβα σε σένα πως μιλούσες πάλι.

Μου πήρε χρόνο για να καταλάβω. Έκανα κόπο για να ξεχωρίσω την αγάπη μου για σένα απ’ τον θυμό μου. Το δικαίωμά μου να είμαι διαφορετικός, να πετύχω ή να μην πετύχω, αλλά ούτε γιατί έτσι ήθελες εσύ, για μένα ή για σένα.

Τώρα μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, μπαμπά. Να πάω όπου πάω. Να είμαι ό,τι είμαι. Για μένα. Όχι για σένα, ούτε αντί για σένα. Ζω τη δική μου ιστορία και αφήνω τη δική σου ιστορία.

Με σεβασμό και αγάπη, σε αφήνω μπαμπά.

Και, έτσι, είμαι πιο κοντά σου από ποτέ πριν.