Φοβάσαι ; εγώ ναι. Φοβάμαι διάφορα πράγματα. Με κάποιους από τους φόβους μου έχω κάνει ειρήνη, με κάποιους βρίσκομαι σε συνεχή διαπραγμάτευση τύπου δεν θα σε ενοχλήσω, δεν θα με ενοχλήσεις και κάποιους τους έχω χρησιμοποιήσει προς όφελός μου, γιατί, τελικά, με βοηθούν να ζω καλύτερα.

Περίεργο ακούγεται αυτό, έτσι ; Κι όμως, οι φόβοι μπορεί να είναι και χρήσιμοι. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς είναι μέρος της φυσιολογίας μας, υπάρχουν για να μας προστατεύουν. Φαντάσου να μην φοβόσουν να πέσεις από ένα ψηλό κτήριο, να μη φοβόσουν να επιτεθείς σε ένα άγριο θηρίο, να μην φοβόσουν για τη ζωή σου. Θα μου πεις, χρειάζομαι τον φόβο για να προστατευτώ ; Έχω τη λογική μου.

Ευτυχώς, η φυσιολογία μας δεν εμπιστεύεται τη λογική μας και καλά κάνει, γιατί δεν είμαστε πάντα σε σύνδεση μαζί της. Λίγος παραπάνω ενθουσιασμός, λίγος παραπάνω θυμός, λίγο παραπάνω από κάτι και δεν είναι σπάνιο να στέλνουμε την περίφημη λογική μας στα αχρείαστα. Καλά κάνουν, λοιπόν, και κάποιοι φόβοι μας παραμένουν εκεί να μας θυμίζουν ό,τι ξεχνά η λογική. Ας υπάρχουν σαν εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι ή μια ανατριχίλα στη βάση του σβέρκου μας. Ας υπάρχουν, αρκεί βέβαια, να μην ζουν τη ζωή μας αντί για μας. Έτσι κι αλλιώς, το έχουμε ξαναπεί, τα άκρα ποτέ δεν ωφέλησαν κανέναν.

Θα σου πω έναν από τους δικούς μου φόβους-συμμάχους μου.

Θα έχεις ακούσει έναν στίχο τραγουδιού που λέει «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα». Πιθανόν ο στιχουργός αναφέρεται σε όσα κάποιοι άλλοι θα κάνουν και στις συνέπειες που αυτά θα έχουν στη ζωή μας.

Εμένα με ανησυχούν όλα όσα εγώ κάνω ή πρόκειται να κάνω χωρίς να έχω απόλυτη συναίσθηση ότι τα κάνω. Σε όλους μας συμβαίνει. Πιο συχνά ή πιο σπάνια, όλοι πέφτουμε σε αυτήν την πονηρή παγίδα. Κι αυτό γίνεται γιατί αυτό το «εγώ» που λέμε όταν αναφερόμαστε στον εαυτό μας, δεν είναι πάντα ούτε τόσο ομοιόμορφο, ούτε και απόλυτα γνωστό σε μας.

Έχουμε όλοι τόσα διαφορετικά κομμάτια μέσα μας, που – σίγουρα θα το έχεις κι εσύ παρατηρήσει – υπάρχουν στιγμές που κάνουμε κάτι και αυτό γίνεται αυτόματα, σαν να είμαστε υπνωτισμένοι. Το καταλαβαίνουμε μετά και λέμε τι έκανα πάλι τώρα. Μπορεί να το καταλαβαίνουμε ακόμη και την ώρα που το κάνουμε, αλλά δεν σταματάει με τίποτε !

Μέσα από διαφορετικά μας κομμάτια και ρόλους, συνήθειες που έχουν γίνει ένα με μας, κάνουμε και λέμε πράγματα που δεν είναι πραγματικά επιλεγμένα από μας. Και σε ποιο «εμάς» τώρα πάλι να αναφέρομαι ; Μα σε αυτό που είμαστε πέρα από ό,τι διδαχτήκαμε να είμαστε. Αυτό το κομμάτι μας που είναι η βαθύτερη αλήθεια μας. Ένα κομμάτι που για να το ανακαλύψουμε χρειάζεται να ξετυλίξουμε το κρεμμυδάκι της προσωπικότητας, μέχρι να μείνει μόνο ό,τι επιλέγουμε να υπάρχει πια. Πέρα από ό,τι μας επιβλήθηκε ή μας φορέθηκε, ακόμη και πέρα από εντυπωσίασε τα μάτια και την ψυχή ενός κάποτε και οικειοθελώς το υιοθετήσαμε.

Εγώ το έχω ξετυλίξει το κρεμμυδάκι. Δεν το λέω αυτό με έπαρση ή υπερηφάνεια. Αγαπώ την αυτογνωσία τόσο πολύ που είναι χαρά για μένα η αυτοπαρατήρηση, η αλλαγή, η συνεχής εξέλιξη. Ακόμη και η συνειδητοποίηση των τυφλών σημείων, των λαθών, των επαναλήψεων, τίποτε δεν με φοβίζει πια σ΄ αυτή τη διαδικασία. Όλα καλοδεχούμενα.

Αυτό που με φοβίζει είναι ο κίνδυνος να χαθώ σε κάποιο ρόλο πιο παλιό, σε μια συνήθεια, σε μια μνήμη συναισθήματος ή δράσης. Δεν είναι δύσκολο αυτό να γίνει, ούτε σπάνιο, μπορεί οτιδήποτε να με ξεγελάσει εύκολα, σε μια στιγμή. ‘Όχι μόνο επειδή το κρεμμυδάκι ποτέ δεν ξεφλουδίζεται τελείως, αλλά γιατί και κάποιες απ’ τις φλουδίτσες του, παραμένουν πάντα κάπου κοντά, έτοιμες να με σφιχταγκαλιάσουν πάλι, να με κοιμίσουν, να με υπνωτίσουν, να με οδηγήσουν σε σκέψεις, συναισθήματα και δράσεις και μη δράσεις.

Αυτόν το φόβο έχω κάνει σύμμαχο. Τον έχω κάνει φίλο μου, φρουρό μου, βοηθό μου. Τον έχω βάλει να φροντίζει, να κοιτά, να ερευνά. Πόση αλήθεια έχει μέχρι τώρα η μέρα μου; Πώς θα είναι η συνέχεια ; Τι πραγματικά θέλω να κάνω ; Πώς μιλώ, πώς αγαπώ, πώς φροντίζω, πώς φροντίζομαι, πώς φέρομαι, πώς δρω, πώς επιλέγω ; Και όχι βέβαια για να με μαλώνω, αλλά για να με ξυπνώ. Όχι για να αγωνιώ, αλλά για να ησυχάζω. Όχι για να ζω σε ένα κουτί, αλλά για να ζω τη ζωή της ελευθερίας και των άπειρων πιθανοτήτων μου.

Αυτός ο φόβος-φίλος με κάνει να είμαι εναργής, κατά το δυνατόν σε επαγρύπνηση και έτοιμη να κάνω τις μικρές επανορθωτικές κινήσεις μου, όπου και αν χρειάζεται. Ακούει την παραφωνία και με καλεί σε κούρδισμα χορδών και στη σωστή συνήχηση και αρμονία. Κι έτσι με προστατεύει.

Με προστατεύει από όλα αυτά που αλλιώς θα κινδύνευα να γίνουν για μένα, χωρίς εμένα, αλλά από μένα.

Φίλε μου φόβε, σε αγαπώ.