Ναι, τα μαλώνουμε πολύ συχνά.

Τα κακοχαρακτηρίζουμε, τα καταπιέζουμε, τα υποτιμάμε, τα κρύβουμε. 

Ποια ; Τα συναισθήματά μας φυσικά 

Που δεν είναι τίποτε άλλο από πόρτες που οδηγούν στις πιο βαθιές αλήθειες μας. Παράθυρα με θέα τις πιο κρυφές μας σκέψεις. Αν ξέραμε πόσο σημαντικά είναι, πόσα ξέρουν για μας, πόσα έχουν να μας πουν, θα τα καλωσορίζαμε με αγάπη, με τρυφερότητα. Θα στεκόμαστε δίπλα τους με ενδιαφέρον γνήσιο, με λαχτάρα. 

«Πείτε» θα λέγαμε «τι ξέρετε για μένα, τι μου λέτε, τι θέλετε να δω, πού είναι να πάω ;»

Θα τους κάναμε μια θέση δίπλα μας, θα τα αγκαλιάζαμε και θα τους δίναμε χώρο και χρόνο και υπομονή. Θα τους χαμογελούσαμε, θα τα καθησυχάζαμε. Θα κερδίζαμε την εμπιστοσύνη τους και θα θέλαμε να τα γνωρίσουμε από την αρχή.

Χωρίς την προκατάληψη που ίσως μας φόρτωσαν από παιδιά. Χωρίς τις ιστορίες που ακούσαμε για το τι πρέπει και δεν πρέπει να νιώθουμε, τι επιτρέπεται να δείχνουμε και τι να κρύβουμε. 

Φωνές ακούγονται μες το κεφάλι μας. Οδηγίες σκόρπιες, αυθαίρετες, αβάσιμες, χώρισαν τα συναισθήματα σε ένοχα κι αθώα, σωστά και λάθος, επιτρεπτά και αποπομπαία.

Μη θυμώνεις, να θυμώνεις, μη κλαις, γιατί δεν κλαις ;

Είσαι ευαίσθητος, είσαι αναίσθητος, δεν νιώθεις, μόνο νιώθεις, μη γελάς, γιατί δεν γελάς;

Να φοβάσαι, μη φοβάσαι, έπρεπε να ντρέπεσαι, μα γιατί ντρέπεσαι ;

Στοπ, σιωπή, μέχρι εδώ.

Ήρθε η ώρα της δικής σου στιγμής, της δικής σου σιωπής, της δικής σου φωνής.

Αν τα μαλώνεις, μη τα μαλώνεις. 

Μόνο άκουσέ τα. Σου μιλούν για εκπληρωμένες κι ανεκπλήρωτες ανάγκες σου.

Κι όλες οι ανάγκες σου είναι σημαντικές. Και σου μιλούν ακριβώς μέσα από τα συναισθήματά σου. Άκουσέ τις. Και πάντα, πάντα, πάντα ικανοποίησέ τις. Όχι μόνο με τον τρόπο που νομίζεις. Τουλάχιστον όμως νιώσε τις και άκουσέ τις.

Αν μαλώνεις τα συναισθήματά σου, μην τα μαλώνεις.