Το άκουγα (και το ακούω) συχνά αυτό. Και είναι αλήθεια. Πάντα ονειρευόμουν.

Μου έρχονται κάτι ιδέες ξαφνικά και δεν το’ χω και πολύ να αρχίζω να φτιάχνω ιστορίες. Από το τίποτε, εγώ φτιάχνω ιστορίες. Καθόλου δεν σκέφτομαι αν γίνεται κάτι ή δεν γίνεται, αν είναι πιθανό ή απίθανο. Μες το δικό μου το μυαλό έχει παιχτεί ολόκληρο έργο και μόνο από έναν τίτλο.

Αν σου αρέσει να ξεκινάς συζητήσεις τύπου «πώς να ήταν άραγε αν ζούσαμε στο διάστημα;» είμαι ο άνθρωπός σου. Δεν θα αναρωτηθώ καν. Θα μπω με τα όλα και θα αρχίσω να σχεδιάζω – σπίτια φουτουριστικά, στολές διαστημικές, εννοείται θα πετάξω κι ένα «γεια σου Σποκ, πώς πάει ;»

Τα φαντασιουργήματά μου, από παιδί, μου έκαναν την πιο καλή παρέα.

Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως εκτός από καλή παρέα, η φαντασία μου μπορούσε να με οδηγήσει σε ταξίδια με νόημα και προοπτική. Με έβγαζε έξω από τα τείχη των περιορισμών μου, βόλτα στα λιβάδια και τις θάλασσες μιας ζωής χωρίς όρια. Με πήγε σε «λιμένας πρωτοειδωμένους», είδα «σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους» κι έμαθα να τα αναγνωρίζω και να τα αναζητώ.

Ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα, ξεκίνησε από μια σκέψη στο μυαλό μου. Κάποιες φορές, από μια απίθανη, αδύνατη, τρελή, μη ρεαλιστική, μη εφαρμόσιμη σκέψη στο μυαλό μου. Που μετά γινόταν όλο και πιο οικεία, καθώς την απολάμβανα και την ερωτευόμουν. Και τότε έκανα χώρο για τη χρυσή ερώτηση «πώς αυτό το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό;». Τις περισσότερες φορές είχα και απαντήσεις. Όχι πάντα, ούτε όλες μαζί. Έτσι είναι, όμως μάτια μου οι απαντήσεις. Άμα θέλουν έρχονται. Κι αν νιώσουν καλοδεχούμενες, φέρνουν και τις φίλες της.

Έχεις ακούσει κι εσύ αυτό το μακρόσυρτο «καλαααά, εσύ ονειρεύεσαι» ; Ας τους να λένε.

Και αν τους έχεις καταπιεί και μιλάς με τη φωνή τους, κάνε ένα φτου και βγάλτους.

Κάνε εσύ τα ταξίδια σου στο απίθανο.

Κάνε και τη χρυσή ερώτηση.

Και ποιος ξέρει. Κάποια από τα απίθανα, ίσως και γίνουν πιθανά.

Όνειρα γλυκά, με τα μάτια ανοιχτά !