Blog

Ζου ζου

Ζου ζου, το ζυμάρι

‘Ημουν τυχερή σαν μαθήτρια στο δημοτικό. Τυχερή εννοώ τα έπαιρνα τα γράμματα. Εκείνη την εποχή ήταν θέμα τύχης να τα πας καλά. Αν το μυαλό σου, βοηθούσε να καταλαβαίνεις κάποια πράγματα, με τον πολύ συγκεκριμένο και αυστηρό τρόπο που ήταν διαθέσιμα, επιβίωνες στη σχολική αρένα και γλύτωνες τόνους βασάνων, τόσο στο σχολείο, όσο και στο σπίτι.

 

 

Μεγάλη η πιθανότητα, παιδιά με πολύ λαμπρότερα μυαλά απ’ το δικό μου, να δυσκολεύτηκαν να ακολουθήσουν το άκαμπτο και πολλές φορές άπονο σχολικό σύστημα της εποχής. Οι μαθησιακές δυσκολίες ήταν άγνωστο ακόμη φαινόμενο και ευφάνταστα κοσμητικά επίθετα τύπου τεμπέλης, αδιάφορος και άλλα, στόλιζαν τόσο άδικα όσα παιδιά πάσχιζαν να διασχίσουν τον μαθησιακό ποταμό. 

Ήμουν τυχερή, λοιπόν.

Κάτι μικρό, όμως, με δυσκόλεψε και μένα, μια μέρα εκεί στην α’ δημοτικού και το θυμάμαι ακόμη. Το θυμήθηκα αρκετά χρόνια αφότου έγινε και από τότε επέλεξα να μην το ξαναξεχάσω.

Ήταν το άτιμο το ζου. Το ζήτα δηλαδή, το γραμματάκι που ξεκινά εύκολα με την ευθυτενή γραμμούλα του και συνεχίζει με την αυθάδη του κοιλιά και το στριμμένο τσιγκελάκι του στο τέλος, σαν να έκανε σκοπό του να ταλαιπωρήσει κάθε παιδικό χεράκι, που προσπαθεί να ακολουθήσει τα τσαλίμια του.

Σβήσε γράψε, σβήσε γράψε και η Έλλη στο βιβλίο να φωνάζει «Ω ! τι πολύ ζυμάρι !»

Να τρίβεται η γόμα, να σβήνεται η μπλε γραμμή «Γιαγιά, δώσε ζυμάρι».

Να μπλέκουν κάτω τσιγκέλια με πάνω γραμμές «Δώσε, για να ζυμώσω».

Να σκίζεται η σελίδα, να πετάω το τετράδιο «Να ζυμώσω κι εγώ».

Ξαναείδα το τετράδιο στην εφηβεία. Η σελίδα του ζου είχε ένα σωρό μουτζούρες. Το είχα γράψει, όμως, τελικά το μάθημα. Ας ήταν και τσαλακωμένο το χαρτί. Το είχα καταφέρει. Επόμενο μάθημα ο Ζήσης, ο μανάβης. Κεφαλαίο το Ζ, πανευκολάκι πια μετά το άτιμο το μικρό και ολοκάθαρη η σελίδα του.

Από τότε, ό,τι με δυσκόλευε το βάπτιζα ζου ζου ζυμάρι. Έλα μωρέ, ζου ζου ζυμάρι είναι κι αυτό, θα με ζορίσει, θα περάσει. Θα ‘ρθει κι ο Ζήσης, θα χαλαρώσουμε.

Κάποια ζου ζου πέρασαν εύκολα, άλλα που έφερε η ζωή ήταν πολύ πιο δύσκολα απ’ το ζυμάρι. Πάντα, όμως, ερχόταν τελικά ο Ζήσης, ο μανάβης. Κι ίσιωναν οι στριφτές καμπύλες της ζωής και απολάμβανα τις λεωφόρους.

Αν είσαι σε φάση ζου ζου ζου, θυμήσου - λίγη επιμονή, λίγη υπομονή και, πού θα πάει, θα ‘ρθει κι ο Ζήσης, ο μανάβης.