«Τι ωραία που περνούσαμε τότε !»

Το λέμε, το ακούμε, αναπολούμε και χαιρόμαστε με τις ωραίες αναμνήσεις μας. Είναι σπουδαίο να κρατάμε τις όμορφες στιγμές, να ξαναζούμε τις χαρές μας πάλι και πάλι. Και με μια εξιδανίκευση καμιά φορά, ας το ομολογήσουμε. Παρουσιάζουμε τις εμπειρίες μας σαν μικρούς παραδείσους.

Τι ωραία που ήταν όταν ήμουν παιδί ανέμελο. Όταν μόνο το σχολείο με απασχολούσε. Όταν οι άλλοι φρόντιζαν τα προς το ζην. Ή τότε, στην αρχή μιας γνωριμίας. Ή όταν τα χρήματα ήταν περισσότερα και δεν υπήρχε κρίση. Ατέλειωτη σειρά από τότε, όταν, επειδή ...

Αν κάνοντας αυτό, παίρνουμε στήριξη και έμπνευση απ’ τις χαρές μας, ας το κάνουμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, σαν αντιβίωση και βιταμίνη μαζί. Κάτι έχουμε να κερδίσουμε. Αν, όμως, το κάνουμε, για να μοιρολατρήσουμε και να υποστηρίξουμε το άσχημο το τώρα μας, το άδειο, το κάτι λιγότερο παρόν μας, ας προσέξουμε λιγάκι. Γιατί το σαράκι της γκρίνιας και της απογοήτευσης δεν θέλει και πολύ να τρυπώσει και να διαλύσει τη ζωή, ας είναι φτιαγμένη κι από τίμιο ξύλο.

Τι θα μας προστατέψει ; Όπως πάντα, η αλήθεια. Ήταν πράγματι όλα τόσο υπέροχα τότε – για όποιο τότε κι αν μιλάς ; Κοίταξε λίγο από κοντά. Είχες και τότε έννοιες και ανησυχίες και δυσκολίες και προβλήματα. Ναι, ίσως δεν ήταν τόσο μεγάλα, αλλά μεγάλα φαίνονταν και τότε κάποια από αυτά. Γιατί ήσουν εσύ μικρότερος ή λιγότερο έμπειρος.

Θα μου πεις, τι κάνεις τώρα, με προσγειώνεις ; τα άσχημα πρέπει να θυμάμαι ;

Όχι, όχι, δεν έρχομαι σαν άλλος Γιάλομ, σαν δήμιος του έρωτα, να σε προσγειώσω και να σου κλέψω τη χαρά. Το αντίθετο ! Να σε προστατέψω θέλω. Να σου θυμίσω πως όλα από μακρυά φανερώνουν μόνο τη χαρά και την ευκολία τους, αλλά είχαν απ’ όλα, πάντα απ’ όλα έχει η ζωή. Ποτέ δεν είναι μαύρο – άσπρο. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Ζούμε ένα τώρα που είναι όλα. Άσπρο και μαύρο, πότε περισσότερο το ένα, πότε λιγότερο το άλλο και στο μεταξύ ένα σωρό διαφορετικά χρώματα. Μα δεν το βλέπεις πάντα.

Αν αναπολείς μόνο για να βλέπεις πίσω σου φως και μπροστά σκοτάδι, θυμήσου πως και τότε, όταν εκείνο το τότε ήταν τώρα σου, ίσως δεν έβλεπες το μέγεθος της ευτυχίας σου. Κι ίσως και τώρα, χάνεις κάποια χρώματα. Ειδικά όταν η ευτυχία είναι αχνή και ντροπαλή, κρυμμένη στις καθημερινές γωνίτσες της απλής ζωής. Δεν σου φωνάζει, δεν απαιτεί, δεν σε θαμπώνει, δεν σε προκαλεί. Αυτήν την ευτυχία κινδυνεύεις να τη βλέπεις μόνο από μακρυά, όταν αρχίζεις να μιλάς για όλα τα τότε τα καλά.

Να σου θυμίσω θέλω. Να ζεις και να αναγνωρίζεις τις χαρές σου, μεγάλες και μικρές. Τις τότε, αλλά και τις τώρα. Για να μην έρθει μια στιγμή στο μέλλον, που θα κοιτάξεις την σημερινή ζωή σου από εκεί και πεις, σαν άλλος Παπαδιαμάντης, «χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής».