Μεγάλες αποφάσεις, δεσμεύσεις, σχέδια, λόγια …

Θα κάνω δίαιτα, άσκηση, πρόγραμμα, μπλα μπλα. Θα πάρω τηλέφωνο εκείνο τον φίλο, θα γνωρίσω νέους ανθρώπους, θα κανονίσω μια εκδρομή μπλα μπλα. Θα μιλήσω για αυτό που με ενοχλεί, θα βρω τι με ενοχλεί μπλα, μπλα. Θα ζητήσω αύξηση, θα αλλάξω δουλειά, μου αξίζει κάτι καλύτερο μπλα, μπλα. Θα μειώσω το χρόνο στα σόσιαλ (έγινε κι αυτή λέξη της καθημερινότητας), θα διαβάζω, θα επικοινωνώ μπλα μπλα. Θα αλλάξω τη σχέση μου, θα βρω άλλη σχέση, θα βάλω μια τάξη, θα έχω αυτοπεποίθηση, θα λέω την άποψή μου, θα βελτιώσω τη ζωή μου μπλα, μπλα, μπλα.

Α ναι, και όλα τα δεν …

Δεν θα θυμώνω, δεν θα επιτρέπω να μου μιλάνε έτσι, δεν θα μιλάω απότομα, δεν θα στεναχωριέμαι, δεν θα απογοητεύομαι μπλα μπλα.

Και μετά, κάποια από όλα αυτά γίνονται και κάποια δεν γίνονται και ακολουθεί άλλο μπλα, μπλα, εδώ να δεις δράμα ποικίλης ύλης: Δεν είμαι για τίποτε εγώ, όλο λόγια, σιγά μην το έκανα, άχρηστος, δεν φταίω εγώ, φταίει εκείνος, η άλλη, η κατάσταση, τα άστρα, η αδικία, η ατυχία – διάλεξε και πάρε.

Αποφάσεις που δεν υλοποιούνται, συναισθήματα που δεν κατανοούνται, μάχες και διλήμματα, συμπεράσματα και φαύλοι κύκλοι, ένα αέναο τένις ανάμεσα σε όνειρα και απογοήτευση.

Φταις; Δεν φταις. Και σίγουρα δεν είσαι όσα πιθανόν αυτοαποκαλείσαι – ανίκανος, αδύναμος, αναβλητικός (σαν ταμπέλα δεν ισχύει, είναι το αποτέλεσμα, όχι η αιτία, αλλά θα μιλήσουμε άλλη φορά για αυτό). Και τις περισσότερες φορές ούτε οι άλλοι είναι κακοί, αδιάφοροι, δεν κοιτάνε πάντα την πάρτη τους, ούτε θέλουν να σε δυσκολέψουν και να εμποδίσουν την ευτυχία σου.

Δεν φταις. Έχεις, όμως, την ευθύνη να καταλάβεις τι συμβαίνει.

Ένα από όσα συμβαίνουν είναι πως δεν έχεις καταλάβει πως όλοι είμαστε περισσότερα από ένα κομμάτια. Και ένα από τα κομμάτια αυτά, είναι το παιδί που κάποτε είμασταν. Εμείς μεγαλώνουμε, ίσως γινόμαστε πιο ικανοί, πιο έξυπνοι, πιο μορφωμένοι κι εκείνο μένει ίδιο και απαράλλακτο, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Με τις ίδιες ανάγκες, τις απλές του επιθυμίες, τον ενθουσιασμό και την εμπιστοσύνη του στη ζωή και αυτό, αν ήταν μόνο αυτό, θα ήταν υπέροχο.

Όμως, το υπέροχο παιδί που κάποτε υπήρξαμε, δεν κρατά μόνο αυτές του τις ποιότητες. Κρατάει και όλα όσα το δυσκόλεψαν και, κυρίως, όλα τα συμπεράσματα που έβγαλε για όσα το δυσκόλεψαν ή του έλλειψαν. Συμπεράσματα για μας, για τους άλλους, για τη ζωή, που τώρα στέκονται σαν ένα φίλτρο ανάμεσα σε μας και τα όλα μας, ό,τι θέλουμε να κάνουμε, να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε.

Φταίει αυτό το παιδί ; Φυσικά και όχι. Χωρίς αλλά.

Δεν φταίει, δεν φταις. Σε χρειάζεται όμως. Είναι εκεί μέσα σου αυτό το παιδί. Περιμένει να το γνωρίσεις, να το αγκαλιάσεις, να το στηρίξεις και να του μάθεις τη ζωή από την αρχή. Να το βοηθήσεις να κρατήσει όσα χρήσιμα έμαθε, αλλά να του μάθεις πια εσύ τις νέες σου αλήθειες.

Αλήθειες που πιστεύεις ή θα ήθελες να πιστεύεις, αλλά αν δεν τις ακούσουν όλα σου τα κομμάτια, ειδικά αυτό το γλυκό και πολύ δυνατό (άσχετα αν δεν το ξέρεις και δεν το ξέρει) παιδί που ζει μέσα σου, όλα τα λόγια και τα σχέδια και οι αποφάσεις σου, θα είναι μόνο ένα μπλα, μπλα.

Γνώρισέ το, άκουσέ το, κέρδισε την εμπιστοσύνη του και οδήγησέ το στις πιο επίκαιρες οπτικές σου για τη ζωή. Έχεις να του δώσεις πολλά. Κι εκείνο θα σε ανταμείψει με τον καλύτερο τρόπο.

Μαζί, θα ανοίγετε δρόμους, θα παίζετε, θα εμπνέεστε, θα σχεδιάζετε, θα υλοποιείτε, θα απολαμβάνετε. Με τον εύκολο πια τρόπο. Με περισσότερη ζωή και λιγότερο μπλα, μπλα.