Blog

Κάποιες φορές έρχεται ένα βάρος προγονικό και κρέμεται πάνω μας.

Γίνεται ανεπαίσθητα, σιγά σιγά κι αθόρυβα ακουμπά πάνω σου, γυρεύοντας κι αυτό παρηγοριά.

Ζεις τη ζωή σου, χωρίς να καταλαβαίνεις την παρουσία του.

Νιώθεις τα αποτελέσματα της ύπαρξής του. Κάποιο άγχος, μια θλίψη ανεξήγητη, ένα συναίσθημα που επιμένει – ακόμη κι όταν όλα φαινομενικά είναι καλά.

Φοβάσαι ; εγώ ναι. Φοβάμαι διάφορα πράγματα. Με κάποιους από τους φόβους μου έχω κάνει ειρήνη, με κάποιους βρίσκομαι σε συνεχή διαπραγμάτευση τύπου δεν θα σε ενοχλήσω, δεν θα με ενοχλήσεις και κάποιους τους έχω χρησιμοποιήσει προς όφελός μου, γιατί, τελικά, με βοηθούν να ζω καλύτερα.

Περίεργο ακούγεται αυτό, έτσι ; Κι όμως, οι φόβοι μπορεί να είναι και χρήσιμοι. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς είναι μέρος της φυσιολογίας μας, υπάρχουν για να μας προστατεύουν. Φαντάσου να μην φοβόσουν να πέσεις από ένα ψηλό κτήριο, να μη φοβόσουν να επιτεθείς σε ένα άγριο θηρίο, να μην φοβόσουν για τη ζωή σου. Θα μου πεις, χρειάζομαι τον φόβο για να προστατευτώ ; Έχω τη λογική μου.

Η ζωή είναι ένας πίνακας λευκός. Τον ζωγραφίζουμε με όλες τις πιθανές αποχρώσεις. Άλλες πιο σκούρες, άλλες πιο φωτεινές, φυσικό είναι αυτό, η ζωή έχει τόσες πολλές όψεις.

Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος χρωματισμός, ούτε όμορφα και άσχημα χρώματα, παρά μόνο επιλογές, που κάνουμε κάθε μέρα, συνειδητά ή ασυνείδητα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνουμε τη ζωή πιο όμορφη και, αν ζούμε μόνο ακολουθώντας κάποιες συνήθειες, σε έναν αυτόματο πιλότο, μπορεί να ξεχνάμε να προσθέσουμε τις πινελιές που κάνουν τη ζωή ξεχωριστή.

«Σε αγαπώ», δυο λέξεις μικρές, που κρύβουν μέσα τους τεράστια αξία. Τι πιο όμορφο από το να το ακούς ή να το λες; Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τη χαρά αυτής της λέξης, μας την προσφέρουν αγαπημένα πρόσωπα και τους τη χαρίζουμε κι εμείς.

Το να αγαπάς και να το να αγαπιέσαι δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, είναι το ίδιο σημαντικά και όμορφα. Το να αγαπάς τους άλλους σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, σου γεννά την επιθυμία να κάνεις τους γύρω σου χαρούμενους, με τον δικό σου μοναδικό τρόπο.

Πνεύμα Αντιλογίας ήταν για τη μαμά μου το κύριο χαρακτηριστικό μου όταν ήμουν παιδί. Η νονά με βάφτισε Ευφροσύνη και η μαμά μου, σαν άλλη ινδιάνα, με ονόμασε Πνεύμα Αντιλογίας. Αν τη βάφτιζα κι εγώ, το περιγραφικό της όνομα θα ήταν η Γιατί Έτσι. Στις μισές και παραπάνω από τις ερωτήσεις μου η απάντηση ήταν Γιατί Έτσι.

Ρεζίλι - λέξη κι αυτή. Πόσα συναισθήματα σε έξι γράμματα. Ντροπή, φόβος, ματαίωση, πάγωμα, τρόμος. Από όλα όσα φοβάσαι, μπορεί να είναι το μεγαλύτερο, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι. Και μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι γιατί ίσως έχεις χτίσει τη ζωή σου έτσι, ώστε να νομίζεις πως ποτέ δεν θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσεις.

Έχεις ζήσει στιγμές που σε καλούν να βρεις μια λύση. Και όσο περπατάς πάνω στη γη είναι βέβαιο πως θα τις ζήσεις ξανά. Ίσως ακόμη και τώρα κάτι να σε απασχολεί, για κάτι να αναρωτιέσαι, κάποιο θέμα σου να σε τραβά απ’ το μανίκι και να ζητά μια προσοχή και μια λύση.

Αν και κάποια θέματα δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα, σε γενικές γραμμές, τα προβλήματα δεν είναι ακριβώς η αιτία που υποφέρεις. Αντίθετα, ακριβώς όπως οι ασκήσεις των ελληνικών ή των μαθηματικών όταν πήγαινες σχολείο, ό,τι σε απασχολεί ή σε προβληματίζει, είναι μια ευκαιρία εξέλιξης.

Για να σε έχει φέρει η ζωή εδώ, είσαι κι εσύ, όπως κι εγώ ένας αναζητητής που απολαμβάνει το ταξίδι της ζωής και της αυτογνωσίας. Έχεις καταλάβει πως, όπως κάθε καλλιτέχνης, χρειάζεσαι να έχεις τα καλύτερα εργαλεία, την έμπνευση, το στόχο σου σε ό,τι δημιουργείς. Πόσο μάλλον όταν αυτό που δημιουργείς είναι τόσο σημαντικό όσο η ίδια σου η ζωή.

Είτε μόλις ξεκίνησες το ταξίδι σου, είτε είσαι σε αυτό όλη σου τη ζωή, σε αυτό το άρθρο θα σου αναφέρω μερικά πράγματα που πρέπει να θυμάσαι για να γίνει το αυτογνωσιακό σου ταξίδι πιο ασφαλές, πιο αποδοτικό και, κυρίως, πιο απολαυστικό.

Καλλιτέχνη της Ζωής, γεια σου.

Το σημερινό μας θέμα είναι κομματάκι δύσκολο. Κι έντονο μπορείς να πεις. Πότε ένας καυγάς γίνεται άδικος;

Ας ξεκαθαρίσουμε από την αρχή κάτι : δεν υπάρχει σχέση που μου να μην περνάει τρικυμίες, να μην έχει τα καυγαδάκια της και τις προστριβές της. Και δε μιλάμε μόνο για τις συντροφικές. Κάθε είδος σχέσης έχει τις στιγμές των διαφωνιών της. Και είναι εντάξει! Είναι απολύτως φυσιολογικό, ανθρώπινο κι αναμενόμενο.

Ποτέ άλλοτε μια λεξούλα μια σταλιά δεν ακούστηκε τόσο κακόηχα, τόσο έντονα, τόσο περίεργα. «Όχι». 

Άρνηση, δυσαρέσκεια, σύγκρουση. Αν ανησυχείς ότι μόλις την ξεστομίσεις, θα χρειαστεί να φορέσεις την πανοπλία σου, το κράνος σου και να αρπάξεις την ασπίδα σου, σου έχουμε τη λύση. Μια πρόταση που ακολουθώντας τη, θα διαπιστώσεις ότι παρόλο ότι λες ένα Όχι, θα έχει μικρότερη αντίσταση, σχεδόν θα ακούγεται σαν «Ναι».

Πρέπει να είναι η λέξη που έχω ακούσει πιο συχνά σαν παιδί.

Την άκουσα γλυκά, την άκουσα αυστηρά, με παρακαλετά, με ουρλιαχτά, με όλους τους τρόπους.

Ήμουν λιγόφαγο παιδί, δύσκολο στο φαγητό. Αυτή ήταν η ταμπέλα. Η αλήθεια είναι πως ήμουν μια χαρά παιδί. Αδύνατο από κατασκευής, λίγο φαγητό χρειαζόμουν και δεν μου άρεσαν τα πάντα. Μια χαρά ήταν αυτό. Όχι βέβαια για τους γονείς μου.

Μα πώς να αλλάξω αυτή την κατάσταση;

Αν το τελευταίο διάστημα αναρωτιέσαι ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος για να βρεις σύντροφο, μπράβο σου! Μπράβο σου γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούμε ότι μπορούμε να σχετιζόμαστε πάντοτε με επιτυχία, ότι μαγικά φίλτρα και ξόρκια λειτουργούν στις σχέσεις μας και τις κάνουν πάντοτε επιτυχημένες. Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειάζεται να αποδεχθούμε είναι ότι αν θέλουμε να δημιουργούμε σχέσεις επιτυχημένες, θα χρειαστεί να ενδοσκοπήσουμε και να βρούμε μέσα μας τον καλύτερο τρόπο για να σχετιζόμαστε.