Blog

Δεν ξέρω να ξεκουράζομαι. Το ομολογώ.

Το κάνω, αλλά δεν είναι από τα δυνατά μου, ούτε απ’ τα εκ των ουκ άνευ. Χρειάζεται να έχω πάντα το νου μου, για να ελέγξω αν το κάνω αρκετά. Αν δεν διπλοτσεκάρω επί τούτου, θα ξεχάσω να κάνω τις απαραίτητες σ’ όλους μας παύσεις.

Ημερολόγια συστημικών αναπαραστάσεων.

Άλλη μια ιστορία, όπως αυτή προέκυψε κατά τη διάρκεια ενός εργαστηρίου συστημικών αναπαραστάσεων, που μας υπενθυμίζει τη σημασία της αναγνώρισης των απωθημένων δυσάρεστων συναισθημάτων και πώς αυτά μπορούν να μας αποξενώσουν από την ίδια μας τη ζωή και να μας κάνουν να καταφεύγουμε στην πρόσκαιρη χαρά υπερβολών και καταχρήσεων κάθε μορφής.

Έχουμε τη συνήθεια να ξεκινάμε τη χρονιά με τον τρόπο που ξεκινήσαμε τη ζωή μας. Θα σου πω τι εννοώ. Όταν γεννιόμαστε, είμαστε μια ανάγκη, ένα αίτημα, ένα θέλω. Καλά κάνουμε, έτσι πρέπει να είναι. Δεν έχουμε και δεν μπορούμε να δώσουμε κάτι, πέρα από τη χαρά της ύπαρξής μας.

Τις περισσότερες φορές, λοιπόν, έτσι ξεκινάμε και τις χρονιές μας. Με τα θέλω μας, τα αιτήματά μας, τις προσδοκίες μας, τις επιθυμίες μας, αυτά που περιμένουμε από τον εαυτό μας, τους άλλους, τη ζωή. Αν κάτι μας κάνει να χαιρόμαστε ιδιαίτερα σε κάθε μας ξεκίνημα, είναι αυτή η αισιοδοξία της φρέσκιας προσδοκίας, της ακόμη μίας ευκαιρίας. Ο,τι δεν έγινε, τώρα θα γίνει.

Σε απόσταση αναπνοής από το κλείσιμο ακόμη μιας χρονιάς, σκέφτομαι πόσο μας αρέσει να μετράμε τον χρόνο. Θέλουμε να τον υπολογίζουμε, να τον αξιολογούμε, να τον φορτώνουμε, πότε με προσδοκίες και πότε με απογοητεύσεις. Τι έκανα και τι θα κάνω. Πόσο σωστά και πόσο λάθος. Τι μου έφερε και τι μου πήρε. Πότε θέλουμε να κρατάμε σφιχτά τον χρόνο να μη φύγει, πότε τον σπρώχνουμε να κυλίσει, να περάσει, να τον ξεφορτωθούμε.

Είσαι από αυτούς που ξέρουν πάντα τι θέλουν, έχουν ξεκάθαρη άποψη για τη ζωή τους, τις αξίες τους, για όσα συμβαίνουν γύρω τους ; Αποφασίζεις γρήγορα στα διλήμματα, δεν χάνεις χρόνο με λόγια πολλά, γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις, πού να σταθείς και ποιο δρόμο να πάρεις ;

Θα ήθελα να σε γνωρίσω, να το ξέρεις.

Κάτι γεννιέται, κάτι περιμένει να γεννηθεί. Συνεχώς, παντού και πάντα.

 Όλη σου η ζωή, το θαύμα μιας γέννησης.

Της δικής σου αρχικά. Υπήρξε μια στιγμή που δεν υπήρχες καν. Μετά ένα μεγάλο Ναι οδήγησε στη δική σου δημιουργία. Ένα Ναι που οι γονείς είπαν ο ένας στον άλλον και οι δυο μαζί σε σένα. Πέρα από όσα ακολούθησαν, όσο φροντίστηκες ή ο,τι στερήθηκες, όσα έχασες κι όσα κέρδισες,  κανείς κανείς δεν μπορεί να σου πάρει αυτό το Ναι. Μεγάλη ευλογία η γέννησή σου. Μια καταπληκτική αφετηρία πολλών επόμενων γεννήσεων.

Βρίσκομαι σε μια φάση στην καριέρα μου που τα πράγματα πάνε καλά για μένα. Οι συνεδρίες μου είναι κλεισμένες για αρκετό καιρό μετά και τα σεμινάριά μου γεμίζουν σχεδόν αμέσως μόλις ανακοινωθούν. Υπέροχο είναι αυτό, δεν συμφωνείς ;

Όμως, δεν ήταν πάντα έτσι.

Αναπολούσα το ξεκίνημά μου σήμερα και θεώρησα πως θα ήταν σημαντικό να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που περιγράφω την επαγγελματική μου κατάσταση και όχι φυσικά για να παινευτώ ή να συγκριθώ με κάποιον.

Ημερολόγια συστημικών αναπαραστάσεων.

Μου είπες μπαμπά μου ότι είμαι δυνατός, πως με εμπιστεύεσαι, πως με θαυμάζεις, πως τίποτε δεν θα με σταματήσει στη ζωή, μπορώ να έχω ό,τι θέλω, θα είσαι πάντα δίπλα μου και θα με καμαρώνεις.

Τα είπες όλα αυτά και τα εννοούσες. Εγώ, όμως, δεν άκουγα αυτά. Άκουγα άλλες εντολές κι αυτές ακολουθούσα.

Γνώρισα τα βουνά και την ομορφιά τους περίπου στα είκοσι πέντε μου. Όπως είναι τα βουνά πραγματικά, όχι απλά πώς φαίνονται από μακριά ή πώς δείχνουν στο χάρτη. Ενθουσιάστηκα. Τα χρώματα, οι αποχρώσεις, οι μυρωδιές, τα σχήματα, ώρες να περπατάς και να κοιτάς και στο τοπίο να μην τελειώνουν οι εναλλαγές. Τα αγάπησα αμέσως. Απορούσα πώς μου φαίνονταν τόσο βαρετά πριν. Μέχρι τότε, η θάλασσα είχε την πρωτοκαθεδρία στην εξοχή της καρδιάς μου. Έτσι είναι όμως ο έρωτας, έρχεται και αλλάζει τα πάντα.

Καθώς ξεφύλλιζα τις σημειώσεις μου για το σεμινάριο Έρωτας, η Τέχνη να Σχετίζεσαι, έπεσα πάνω σε έναν από τους πολλούς μύθους γύρω από τον έρωτα και τις συντροφικές σχέσεις και σκέφτηκα να τον μοιραστώ μαζί σου.

Συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μύθο πριν αρκετά χρόνια, όταν δημιουργούσα το σεμινάριο για το Εσωτερικό Παιδί. Ξέρεις, φυσικά, πως εκείνα τα τρυφερά μας χρόνια διαμορφώνονται κατά πολύ οι συμπεριφορές που θα υιοθετήσουμε αργότερα στη ζωή μας.

-Γεια σου

-Γεια σου

-Είμαι ήδη πληγωμένη και γεμάτη θυμό. Δεν το βλέπεις, δεν το δείχνω. Δεν το κρύβω, απλά ούτε κι εγώ το αντιλαμβάνομαι. Έχω ζήσει τη στέρηση και τη μοναξιά. Κι αυτό ζει κάπου βαθιά μέσα μου. Στην άκρη της μνήμης μου. Μπορεί να το θυμάμαι πού και που. Μετά το αγνοώ, έτσι κι αλλιώς, τι να το κάνω. Δεν το χρειάζομαι. Κανέναν δεν χρειάζομαι.

Περιμένεις πράγματα από τους ανθρώπους γύρω σου και καλά κάνεις.

Έχεις προσδοκίες και επιλέγεις να δέχεσαι συγκεκριμένες συμπεριφορές που (ελπίζω να) ταιριάζουν με αυτά που και εσύ προσφέρεις. Έχεις όρια στο τι μπορείς να δώσεις και να δεχτείς και τα εξηγείς αυτά στους άλλους με έναν σαφή και ξεκάθαρο τρόπο.